▫️اختصاصی معدنمدیا:
▫️نشست انتقال تجارب مدیریتی در بزرگترین هلدینگ صنعتی ایران
«همهی آنچه از مدیریت نمیبینیم»
▫️تهران – دانشکده کارآفرینی دانشگاه تهران
ادامه صحبتهای دکتر محمدیاسر طیبنیا، پس از مرور دقیق چالشهای ساختاری و صنعتی کشور، با یک پرسش کلیدی وارد مرحله بعدی شد: راهحل چیست؟
او با جمعبندی محورهای قبلی چنین نتیجه گرفت که ایران در دهههای گذشته رشدهایی در بخشهای مختلف اقتصادی داشته، اما چون این رشد نامتوازن، بیبرنامه و پراکنده بوده و به روابط سیستمی، زنجیرههای ارزش و زیرساختها بیتوجهی شده، نتیجهی آن چیزی جز ناترازی، ناکارآمدی و هدررفت منابع نبوده است. بهویژه آنکه توسعهی صنعتی ایران گرفتار سه بحران شده:
● افزایش ظرفیت بدون تقاضا یا زیرساخت
● نبود پیوند سیستمی در زنجیرههای تأمین و تولید
● نبود یک مدل بومی توسعه که مبتنی بر نوآوری، آمایش و مدیریت دانش باشد
برای اثبات این موضوع، طیبنیا از چند صنعت کلیدی مثال آورد:
● فولاد:
مصرف داخل حدود ۲۲ میلیون تن است، اما ظرفیت اسمی کشور به ۴۸ میلیون تن رسیده و مجوزهایی برای ۱۴۵ میلیون تن هم صادر شده. در حالی که زیرساختهایی مانند برق، گاز، ریل و اسکلههای صادراتی پاسخگوی این حجم نیستند.
● سیمان:
ظرفیت تولید ۹۰ میلیون تن، اما مصرف داخلی تنها ۶۰ میلیون تن است. صادرات هم در بهترین حالت ۱۰ تا ۱۵ میلیون تن بیشتر نیست و بسیاری از واحدها با زیر ۵۰ درصد ظرفیت کار میکنند.
● ماکارونی:
ظرفیت اسمی ۸۰۰ هزار تن، اما به دلیل کمبود آرد صنعتی و ناهماهنگی در زنجیره تأمین، بیش از ۵۰۰ هزار تن امکان تولید واقعی وجود ندارد.
● پتروشیمی:
با وجود تولید ۱۳ میلیون تن متانول خام، این محصول بهجای ایجاد زنجیره ارزش، بهصورت فلهای صادر میشود.
● شهرکهای صنعتی:
با وجود ۵۸۰ شهرک صنعتی در کشور، بسیاری از آنها با کارخانههای نیمهتعطیل یا متروکه مواجهاند، که نشان میدهد «توسعه کمی» جایگزین «توسعه کیفی و پیوسته» شده است.
در نهایت، طیبنیا نتیجه گرفت که:
● توسعهی بدون توازن، خودش به منبع بحران تبدیل میشود.
● ایران نیازمند مدل توسعه بومی، نوآورانه، متکی بر بنگاههای بزرگ و کارآمد و مبتنی بر تجربهآموزی سازمانی است.
● ورود به توسعهی پایدار بدون چنین مدلی، نهتنها غیرممکن بلکه خطرناک است، چون به هدررفت منابع و فرسایش سرمایه اجتماعی منجر میشود.