یک فعال فولادی گفت: دغدغه صنعت فولاد، دستیابی به ظرفیت 55 میلیون تنی و رفع چالش‌های آن است و در این بین، فناوری به عنوان ابزاری برای تحقق ظرفیت این طرح مورد استفاده قرار می‌گیرد.

محمد صادق چیت‌ساز درباره چالش‌های تحقق فولاد ۵۵ ملیونی تنی و جای خالی انرژی در آن، مطرح کرد: براساس مطالعات و ارزیای‌های انجام شده، طرح جامع فولاد کشور مبتنی بر برآورد نقطه مطلوب تولید فولاد براساس عرضه و تقاضا و برون‌یابی میزان نیاز به مواد اولیه، حمل و نقل، گاز، برق، آب و مسائل زیست محیطی، مکان‌یابی و فناوری است.

وی گفت: عدد برآورد شده ۵۵ میلیون تن در افق چشم‌انداز ۱۴۰۴ ( بدون بحث درباره درستی مقدار آن ) جمله کلیدی در گفتار تمام سیاست‌گذاران و بنگاه‌های بزرگ و کوچک بوده است. به یک معنا، این عدد توانسته به بخش‌های مختلف، جهت مشخصی دهد. حتی سبب شده کمبودها و ناهماهنگی‌ها نیز صرفاً در راستای تحقق این عدد شفاف شوند.

چیت ساز تصریح کرد: برآورد انجام شده مبتنی بر محاسبات مفصل بوده و در واقع، تقاضا از مجموع پیش‌بینی مصرف و ظرفیت صادراتی تخمین زده شده است. البته برای این موارد، فرضیات متعددی نظیر مصرف سرانه، مدل‌های اقتصادسنجی، روندهای گذشته، پتانسیل صادراتی و موارد مشابه آن مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین برای بخش عرضه نیز این برآوردها با دقت تفصیلی زیادی برآورد شده است اما نقد به این برآوردها و احتمال بازنگری در آن، در نهایت به تغییر یک عدد منجر خواهد شد، این در حالی است که طرح جامع فولاد کشور، طرحی برای دستیابی به یک میزان تولید است.

عضو هیات مدیره صنف فروشندگان فولاد با اشاره به بخش فناوری در این طرح جامع، گفت: به طور کلی توجهات فناورانه در طرح جامع فولاد کشور، کم نیست، چرا که پرداختن به فناوری غالباً از منظر متالورژیکی مورد توجه بوده است. به عنوان نمونه، در این طرح به پیشرفت‌های فناورانه و مواد جایگزین فولاد، کاهش انرژی با ارتقای فناوری، فرصت تأمین کنندگان فناوری با توجه به افزایش تقاضای مصرف، گزارش برخی از تحقیقات، اشاره به حسگرهای هوشمند برای کوره بلند و فناوری پِرِد یا میدرکس ایرانی پرداخته شده است.

به گفته چیت‌ساز، طرح جامع فولاد در سالیان گذشته با منطق تولیدمحور تهیه و ارائه شده است که سویه‌های مبتنی بر توجه به فناوری و تأکید بر اتوماسیون، در این طرح دیده می‌شود، ضمن اینکه دغدغه این صنعت، دستیابی به ظرفیت ۵۵ میلیون تن و رفع چالش‌های آن بوده و فناوری نه به عنوان عنصری محوری و مزیت‌ساز، بلکه صرفاً به عنوان ابزاری برای تحقق ظرفیت این طرح دیده شده است.

منبع: فولادبان