در حال حاضر، نیمی از محصولات فولادی در سطح جهان را محصولات تختال تشکیل می‌دهند و عمده محصولات تولیدی در این حوزه، از ورق گرم تولید شده‌اند. این نوع ورق‌ها در تولید محصولات بسیار متنوعی مانند لوله و پروفیل مورد استفاده قرار می‌گیرند که بسیاری از مردم جامعه با آن‌ها سر و کار دارند. تخمین زده می‌شود بیش از ۴۵۰ نوع پروفیل فولادی در صنعت وجود داشته باشد که تولیدکنندگان کشور می‌توانند نسبت به ساخت آن‌ها اقدام کنند.
وضعیت صنعت پروفیل فولادی به اذعان فعالان این صنعت در کشور مناسب نیست. از یک سو حلقه‌های پایینی یعنی کارخانه‌های تولید پروفیل فولادی به سرعت گسترش یافتند و هم‌اکنون ظرفیت آن‌ها به حدود ۱۸ میلیون تن می‌رسد. از سوی دیگر، حلقه بالادستی آن یعنی ظرفیت تولید ورق گرم فولادی کمتر از یک‌سوم آن، یعنی حدود پنج میلیون تن بوده که بیش از ۹۰ درصد از آن در شرکت فولاد مبارکه متمرکز است. این یعنی میزان تولید ورق گرم در کشور هرگز کفاف نیاز صنایع پایین‌دست را نمی‌دهد. البته در سال‌های گذشته واردات ورق گرم صورت می‌گرفت که طی یکی دو سال اخیر به دلیل رشد نرخ ارز به طور کامل متوقف شد و صنعت پروفیل چاره‌ای جز تامین ماده اولیه خود از تولیدکنندگان داخلی ندارد. در این مورد باید حاکمیت به عنوان سیاست‌گذار دخالت کند و با کمک به هر دو حلقه یعنی تولیدکنندگان ورق گرم و صنعت پروفیل، زمینه را برای توسعه هر دو حلقه فراهم کند. دولت از یک سو به صنایع بالادستی برای رشد تولید و اجرای پروژه‌های توسعه‌ای جدید مجوز دهد و بستر را مهیا کند و از سوی دیگر به صنعت پروفیل برای رشد و توسعه بازارهای داخلی و بین‌المللی بها دهد.
در حال حاضر که رکود بسیار عمیقی بر صنایع مصرف‌کننده نهایی کشور یعنی ساخت‌وساز، پروژه‌های عمرانی، خودروسازی، لوازم خانگی و… حکمفرما شده، بیشترین فشار به صنعت پروفیل به عنوان تامین‌کننده آن‌ها وارد می‌شود. به‌طوری که بسیاری از تولیدکنندگان به دلیل نبود تقاضا، با ظرفیتی کمتر از ۳۰ درصد فعالیت می‌کنند. این یعنی برخی تولیدکنندگان ممکن است به مرز زیان‌دهی رسیده باشند و خطر ورشکستگی و تعطیلی آن‌ها را تهدید کند. در این شرایط دو راه پیش روی تولیدکننده قرار دارد، نخست آنکه باید تولید خود را باز هم کاهش دهد که این به منزله زیان بیشتر و از دست دادن بازارهای موجود خواهد بود؛ دوم اینکه تولیدکننده باید بازارسازی کند.
بازارسازی مفهوم نسبتا جدیدی است که در آن تولیدکنندگان برای یافتن و به دست آوردن بازارهای جدید تلاش می‌کنند. این مفهوم هم به معنای عام یعنی یافتن مصرف‌کنندگان جدید در بازارهای داخلی و خارجی بوده و هم به معنای یافتن کاربردهای جدید برای ارائه محصول است. بازارسازی به مفهوم نخست در کشور ما چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرد. این یعنی اغلب تولیدکنندگان تلاش می‌کنند مشتریان سنتی خود را با یک سیستم بازاریابی سنتی حفظ کنند، در حالی که اکنون بسیاری از بازارها به دلیل رکود، از دست رفته‌اند. بنابراین تولیدکنندگان باید در داخل و خارج کشور بازارهای نوینی را برای خود دست و پا کنند که در حال حاضر، بهترین گزینه برای این منظور صادرات است. کشورهای همسایه به دلیل نزدیکی و نیاز مبرم آن‌ها به محصولات فولادی هدف اول به شمار می‌آیند اما مهم‌تر از آن، تولیدکنندگان پروفیل فولادی با توجه به تنوع محصول در این صنعت، باید به دنبال یافتن مصارف تازه همراه با محصولات جدید باشند. زیرا دنیا امروز دنیای رقابت است و اگر از این قافله عقب بمانند، هرگز نمی‌توانند خود را به آن برسانند و به ناچار از عرصه رقابت حذف می‌شوند. برای جلوگیری از این امر، پروفیل‌سازان باید محصولات نوین با بالاترین کیفیت را تولید کنند تا ضمن گسترش بازارهای هدف خود، به رشد و توسعه این صنعت بیاندیشند.
منبع: فلزات آنلاین
دفتر مرکزی:
کد پستی:
تماس با دفتر رسانه: