تعهدات صنعت فولاد اتحادیه اروپا در به صفر رساندن انتشار کربن دی‌اکسید، این منطقه را به اتخاذ مجموعه‌ای متنوع از فناوری‌ها در سالهای آینده ازجمله گزینه‌های اجتناب از کربن و مدیریت کربن سوق خواهد داد. درنهایت، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰، روش تولید در اتحادیه اروپا مسیرSR-BOF (روش کوره‌های اکسیژنی با حذف واحد کلوخه سازی و کک سازی از فرآیند فولادسازی) با به‌کارگیری فناوری CCUS باشد.
چشم‌انداز آینده تولید فولاد در اتحادیه اروپا بر اساس گزارش سازمان بین‌المللی انرژی، کاهش ملایمی خواهد داشت، زیرا ماهیت استراتژیک صنعت فولاد در بسیاری از کشورهای عضو اتحادیه اروپا به این معنی است که در برخی از آن‌ها مثل آلمان تولید تثبیت یا رشد اندکی را تجربه خواهد کرد و در سایر کشورها نیز کاهشی خواهد بود. برخلاف چین، در اتحادیه اروپا در دسترس بودن قراضه تا سال ۲۰۵۰ به نسبت ثابت باقی می‌ماند به‌طوری‌که سهم قراضه از کل ورودی‌های فلزی از ۵۰ درصد (سال ۲۰۱۹) به ۶۰ درصد در سال ۲۰۵۰ خواهد رسید. این افزایش جزئی، به دلیل کاهش ملایم در تولید کل فولاد و افزایش زیرساخت‌های قدیمی و نزدیک به پایان عمر است.
در سال ۲۰۱۹ حدود ۵۵ درصد از تولید به روشBF-BOF (کوره‌های بلند- کوره اکسیژنی مبتنی بر زغال‌سنگ، گاز و زغال‌سنگ، با و بدون توربین‌های بازیابی فشار بالا) و بدون به‌کارگیری فناوری جذب، ذخیره و استفاده کربن (CCUS)، ۴۰ درصد به روش EF (کوره‌های قوس الکتریکی و کوره‌های القایی مبتنی بر قراضه) و ۵ درصد باقی‌مانده نیز به روش DRI-EAF (روش احیای مستقیم- کوره قوس الکتریکی مبتنی بر گاز و زغال‌سنگ) و بدون به‌کارگیری فناوری CCUS بوده است.
از طرفی، اروپا دارای ناوگان کوره بلند با متوسط سن ۵۰ سال (البته با در نظر گرفتن ارتقا و نوسازی‌های اخیر، میانگین سنی آن‌ها تا حدودی کاهش‌یافته) است. این عامل، در کنار تعهدات صنعت فولاد اتحادیه اروپا در به صفر رساندن انتشار کربن دی‌اکسید، این منطقه را به اتخاذ مجموعه‌ای متنوع از فناوری‌ها در سالهای آینده ازجمله گزینه‌های اجتناب از کربن و مدیریت کربن سوق خواهد داد. هرچند در گزینه‌های روش مدیریت کربن، تولیدکنندگان در اتحادیه اروپا رویکردهای متنوعی را اتخاذ خواهند کرد اما درنهایت، انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰، روش تولید در اتحادیه اروپا مسیرSR-BOF (روش کوره‌های اکسیژنی با حذف واحد کلوخه سازی و کک سازی از فرآیند فولادسازی) با به‌کارگیری فناوری CCUS باشد.
به‌طوری‌که سهم حدود ۵۷ درصدی خواهد داشت و جایگزین برخی از کوره‌های بلند قدیمی‌تر خواهد شد. مسیر بعدی، روشBF-BOF بدون به‌کارگیری فناوری CCUS است که باوجود کاهش سهم آن در مقایسه با سال ۲۰۱۹ اما دومین روش غالب تولید در سال ۲۰۵۰ با سهم ۲۳ درصد خواهد بود. از طرفی، سهم تولید به روش (DRI-EAF) بر پایه ۱۰۰ درصد گاز هیدروژن به ۱۳ درصد افزایش و در ۱۰ کارخانه (با مقیاس حدود ۱۵ میلیون تن تولید فولاد خام) مورداستفاده قرار خواهد گرفت و جایگزین برخی از کوره‌های بلند فعلی خواهد شد.
مابقی تولید نیز از مسیر SR-BOF و BF-BOF به همراه به‌کارگیری فناوری CCUS صورت خواهد گرفت. ازآنجایی‌که فناوری CCUS نیازمند زیرساخت‌های بزرگی است، برخی از کشورهای اتحادیه اروپا مانند هلند، نروژ و از طرفی انگلستان، جذب، ذخیره‌سازی و استفاده CO۲ را به‌عنوان یک اولویت استراتژیک شناسایی و تلقی کرده‌اند. برخی دیگر اما مانند کشورهای آلمان و اتریش در حال حاضر، ممنوعیت‌های جزئی یا موقتی را برای ذخیره‌سازی زمین‌شناسی CO۲ در مقیاس بزرگ اعمال کرده‌اند و احتمال دارد دیرتر از بقیه، ایجاد زیرساخت‌ها و به‌کارگیری این فناوری را در رأس سیاست‌گذاری‌های صنعتی خود قرار دهند؛ اما آنچه دراین‌بین و در پایداری هرچه بیشتر این فناوری در اتحادیه اروپا اهمیت دارد، وجود هماهنگی منطقه‌ای در ایجاد زیرساخت‌ها و امکان احتمالی ذخیره‌سازی فراساحلی است.
الهام کریمی امین‌آبادی، کارشناس ارشد مطالعات اقتصادی شرکت فولاد تکنیک
منبع : ایراسین
دفتر مرکزی:
کد پستی:
تماس با دفتر رسانه: