اختصاصی معدنمدیا:
پیشبینیها نشان می دهد که خطرات اقلیمی مانند بارش های شدید، خشکسالی و گرما مدام در حال تشدید است و چالش های معدنکاری را افزایش میدهد.
بخش معدن که مسئول 4 تا 7 درصد انتشار گازهای گلخانهای در جهان است، با فشار دولتها، سرمایهگذاران و جامعه برای کاهش این انتشار مواجه است.
امروزه در دنیا 30 تا 50 درصد تولید مس، طلا، سنگ آهن و روی در مناطقی متمرکز است که تنش آبی در آن بالاست و انتظار می رود خشکسالیها و سیلهای مکرر این چالشها را تشدید کند.
حتی در برخی مناطق که با چالش کم آبی مواجه نیستند، برخی از این فرایندها ممکن است به خطر بیفتد؛ در آلمان که با معضل کم آبی روبهرو نیست، در تابستان 2018، یک معدن پتاس به دلیل کمبود شدید آب به ناچار فعالیت دو سایت را متوقف کرد و تقریباً روزانه 2 میلیون دلار به ازای این تعطیلی از دست داد.
رشد قابل توجه فناوریهای کمکربن، مانند توربینهای بادی، فتوولتائیک خورشیدی و وسایل نقلیه الکتریکی، تقاضا برای مواد خام مورد نیاز این فناوریها را افزایش میدهد و رونق بازار خودروهای برقی، بازار رو به رشدی برای کبالت، لیتیوم و نیکل ایجاد کرده است.
بر اساس بررسیهای صورت گرفته، برای دستیابی به هدف گرمایش 1.5 درجه، مقدار زغال سنگ مورد استفاده برای تولید فولاد تا سال 2050 در مقایسه با اکنون، باید حدود 80 درصد کاهش یابد. زغال سنگ حرارتی و متالورژی در حال حاضر حدود 50 درصد از بازار جهانی معدن را تشکیل می دهد و به وضوح اولین قربانی چنین تغییراتی خواهد بود.
برای دستیابی به اهداف معاهده پاریس، مشارکت تمامی زنجیره ارزش معدن ضروری است. کشورها باید مصرف سوختهای فسیلی را به مقدار قابل توجهی کاهش دهند و برای کربنزدایی از کل زنجیره به سرمایهگذاریهای کلانی نیاز است؛ اما اقدامات خاصی مانند توسعه انرژیهای تجدیدپذیر و دسترسی گسترده به انرژی برق برای اکثر معادن مقرون به صرفه خواهد بود.
کودلکو از انرژی خورشیدی برای یکی از معادن مس خود در شیلی استفاده می کند. گروه فلزات فورتسکیو در حال سرمایهگذاری در انرژیهای تجدیدپذیر در معادن سنگ آهن خود در منطقه پیلبارا در استرالیا است. BHP، یک شرکت معدنی چندملیتی، قراردادهایی را برای انرژی های تجدیدپذیر در معادن مس Escondida و Spence امضا کرده است.
دبیر کل سازمان ملل تاکید کرده است که اگر تمامی دولت ها در سراسر جهان سیاستهای مربوط به مصرف انرژی را مورد ارزیابی مجدد قرار ندهند، جهان غیرقابل سکونت خواهد بود و بسیاری از شهرهای بزرگ نزدیک دریا، زیر آب خواهند رفت.
او افزود: این افسانه یا اغراق نیست، بلکه چیزی است که علم بر اساس سیاستهای فعلی ما در مصرف انرژی، به ما میگوید.